Η δεκατία του '60 είναι μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος για τον κρητικό σκηνογράφο, καθώς το ελληνικό θέατρο γνωρίζει μεγάλη άνθιση. Καινούριοι θιάσοι εμφανίζονται και οι παραστάσεις διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτατους ρυθμούς. Ο Ανεμογιάννης εργάζεται πυρετωδώς σχεδιάζοντας κοστούμια και σκηνικά για πρόζα, επιθεώρηση και μουσικό θέατρο.
Στις συνεργασίες του θα προστεθούν αρκετοί ακόμα ιδιωτικοί θίασοι, μεταξύ των οποίων οι: Χατζηχρήστου, Βίλμας Κύρου, Φωτόπουλου-Ηλιόπουλου, Αλ. Βουγιουκλάκη-Δημ. Παπαμιχαήλ, Λ. Κωνσταντάρα-Μάρως Κοντού. Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας, θα εγκαινιάσει τη συνεργασία του με δύο σημαντικούς κρατικούς φορείς: με το Εθνικό Θέατρο το 1962 για το έργο «Διάλογοι Καρμηλιτισσών», καθώς και με το Θέατρο Βορείου Ελλάδας ένα χρόνο αργότερα, για «Το νησί της Αφροδίτης». Πρωταγωνίστρια και στις δύο αυτές παραστάσεις είναι η μεγάλη ντίβα του ελληνικού θεάτρου Κυβέλη, η οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Θάλεια Καλλιγά στη δεύτερη παράσταση.
Παρά την εντατική εργασία, την εποχή αυτή, ο Ανεμογιάννης δεν θα διστάσει να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στην 7η τέχνη, την οποία όμως σύντομα θα εγκαταλείψει, καθώς θα προτιμήσει την αμεσότητα του θεάτρου. Στις αρχές του 1960 συνεργάζεται με τον φίλο του και σκηνοθέτη Τζαβέλα για την ταινία «Αντιγόνη», όπου πρωταγωνιστεί η Ειρήνη Παπά. Η βραβευμένη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του αρχαίου δράματος στη μεγάλη οθόνη είναι και η μοναδική τραγωδία που σκηνογραφεί ο Ανεμογιάννης στη ζωή του. Από τις ελάχιστες ταινίες με τις οποίες θα καταπιαστεί στη συνέχεια αξίζει να αναφερθεί το «Καλώς ήρθε το δολάριο», του Αλ. Σακελάριου, που προβάλλεται το 1967 και αποτελεί την πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία.